O Kamali słów kilka, czyli jak to ze mną bywało

Chciałam być wiatrem, wszędzie słyszałam kruki, widziałam duchy, a moja dusza była jak puzzle, które czasem się rozsypywały, same? Czasami tak, życie się sypało w chwilach kiedy wszystko dookoła mówiło, że moje ideały to jedna wielka utopia, a ja bawię się w Don Kichota. Moje puzzle same dobrze nigdy się nie złożyły… Składałam je mozolnie i samotnie, czasem z brzytwą niebezpiecznie blisko moich żył. Unikałam ludzi, cały mój świat i życie toczyło się w gąszczu moich myśli.

To były piękne czasy, potem jednak nastąpił kryzys, męczyło mnie to strasznie- może to nie tak, może to inni mają racje, zaczęłam się bać i próbowałam  za wszelką cenę uciec od siebie, by było lżej- żyć przeciętnie. Całkiem dobrze mi to nawet przez pewien czas wychodziło. Dopadały mnie czasem jednak potworne wyrzuty, że stałam się taka, jak ludzie którzy nigdy mnie nie rozumieli, że to już nie do końca ja, ale żyłam dalej w światku marnego zadowolenia, sfilistrzenia, trwałam  w całym tym marazmie, aż nastąpiło przebudzenie. Ciężko było spojrzeć w lustro, a żal był ogromny…

Nie chce już uciekać, znów jestem pełna ideałów, a może nawet pełniejsza J

Trzeba spróbować rożnych rzeczy, żeby wybór naszej drogi był bardziej świadomy. Myślę, że jeszcze długa trasa przede mną, a na niej pełno rond i zakrętów, co będzie dalej? Obserwujcie mojego bloga.

Nadal nie wiem czy to sen czy jawa, teraz jestem gamoniem, śnie dziwy, wierze w cuda i kocham Was wszystkich.

Bardzo dziękuje wszystkim, którzy są teraz przy mnie i są takimi samymi gamoniami jak ja, nie czuje się już taka osamotniona, z Wami jest zawsze pięknie i pyszniutko :*  Dziękuje Indygo, Nat, Zuz i Mon.